رضای حرم...

​

من آمدم بِنِشینم در ابتدای حرم

که چشمِ خیس بدوزم به انتهای حرم

سرم به زیر... بگویم: اجازه! آقاجان!

سیاه‌رویم و شرمنده و گدای حرم

ولی شما پدرانه جواب خواهی داد:

- «تو را خودم طلبیدم... من و خدای حرم»

همان ورودیِ باب الجواد؛ گریه‌کنان

به شوق مهرِ پدر می‌دَوم... برای حرم

ز دوری‌ات شده بودم کلافِ سردرگُم

که تار و پودِ دلم گشته نخ‌نمای حرم

ببین... چگونه سر از پا نمی‌شناسم من

مرا بگیر بغل..‌. مثل بچه‌های حرم

امید من فقط این است: تا ابد؛ اشکم

به یادگار بماند به جای-جای حرم

تو را قسم به جَوادت، جواب می‌خواهم

جواب... محضِ رضای خدا... رضای حرم

* سروده شده برای امام مهربانی‌ها

* شاعر: مهدی جابری خردادماه ۱۴۰۲

* این غزل رو نوشته بودم روی یه برگه نارنجی رنگ و دیروز تحویل یه مسافرِ عزیز و آشنا داده بودم که کنار ضریح، به امام مهربانی‌ها تقدیم کنه و برگه رو همونجا کنار مرقد، جا بذاره.

* فایل صوتی غزل رو هم ارسال کرده بودم. این فایل همین امشب با صدای نه‌چندان خوبِ من کنار ضریح امام رضا پخش شده. من تا حالا با این سبک و سیاق، هیچ کجا نخونده بودم. اولین بارم هست.

* عکس اصلی این پست رو غروب چهارشنبه سوم خردادماه که مشهد بودم گرفتم.

#چهارشنبه-های-امام-رضایی