راز سرمشق هاى معلم / (برای روز پدر)

«بابا نان داد، بابا آب داد» و من چه ساده مثل آب خوردن مى نوشتم و مى خواندم و بابا را «بخش» مى کردم؛ بابایى که دو بخش بیشتر نداشت و آن دو بخش هم خودش نبود، بلکه «آب» و «نانى» بود که او سر سفره ما مى گذاشت.

ایستگاه ۱۵ خرداد!

و بابا در میان اجبار سرمشق هاى معلم، آب مى آورد و نان مى داد و بى آن که من بدانم، آرام ـ آرام و نم نم «آب» مى شد، بخش بخش مى شد و من هیچ وقت نفهمیدم که پدر، قبض هاى «آب» را چگونه پرداخت مى کرد و چگونه «نان» درمى آورد از تنور داغ روزگار، براى من، برادرم و خواهرم.

مولوى

و من چه ساده مى خواندم که «برادر انار دارد» بى آن که بدانم انار را بابا براى او خریده است؛ هر چند تقصیر من نبود، چرا که هیچ جاى کتاب این را ننوشته بود و جالب این که راز همه این سرمشق ها و درس ها حتى در کتاب هاى راهنمایى، دبیرستان و دانشگاه هم فاش نشد.

ترمینال جنوب

پدر هر جمعه دست مرا مى گرفت و مى برد به جایى که نامش قطعه بود و او در ردیف ۱۹ آرام آرام گریه مى کرد و من بچه تر از آن بودم که راز این اشک ها را جویا شوم.

على آباد

و من روز به روز قد مى کشیدم و بابا مثل روزهاى دبستان من، تجزیه مى شد: «بـ کوچک»، «الف بى کلاه»، «بـ کوچک»، «الف بى کلاه»! و من هر روز گستاخ تر از دیروز معتقد بودم که همین چهار حرف تکرارى، کوچک و بى کلاه هم از «سر» بابا زیاد است!

حرم مطهر

یک لحظه به خودم آمد. باید از قطار مترو پیاده مى شدم. خارج شدم. تاکسى ها برایم بوق مى زدند اما من که دست در جیب، پول خردهایم را مى شمردم، پیاده تا قطعه ۸۶ رفتم. باباى چهار حرفى من، بى آن که حرفى براى گفتن داشته باشد، آرام تر از همیشه در ردیف ۲۰ آرمیده است.

بابا دیگر غم نان ندارد و حالا انگار نوبت من است که براى پسرم آب بیاورم، به او نان بدهم و او مرا با حرکت دست هاى کوچکش «بخش» کند و من با ضرب حرکت این دست ها، تجزیه شوم: «بـ کوچک، الف بى کلاه، بـ کوچک، الف بى کلاه»!

و من که خود قدر پدر را ندانستم، به پسرم چه بگویم ! شاید او نیز روزى در یک قطعه از این زمین کوچک، در ردیف ۲۱ راز سرمشق هاى معلم را کشف کند!

* به قلم: مهدی جابری