دلتنگی های شب چهاردهم

امسال روز میلادت "سه شنبه" است.

فقط این را می دانم که امروز نمی آیی.

حس سرد غروب یک جمعه را دارم در این صبح گرمترین سال تاریخ.

به دنیا "آمدنت" مبارک. اما دروغ است که "امروز" "می آیی"!

***

«فصل ها» یکی یکی گذشت و «فاصله» انگار کم نمی شود، فقط سرد و گرم می شود این روزگار و ما آن را می چشیم و می نوشیم. کی تمام می شود این جام زهرآگین که وجودمان را جرعه جرعه در خود می بلعد؟
   

 آسمان «صاف» است و امشب هم ستاره ها برای طلوع تو «صف» بسته اند در این نیمه ماه؛ نیمه ای که روی کامل تو و «قرص» خیالت را در چشمان تر و گلوی خشکمان «می شکند».

می خواهم بدانم در کدام گوشه این شهر نا آرام، در تنهایی خویش قدم می زنی و «مثل ماه در بغض طلایی رنگت می شکفی». دلت باید خیلی وسیع و بزرگ باشد؛ به اندازه هزار و صد و هفتاد و اندی سال!

آری! تو 12 قرن است که در این شهر و کوچه هایش قدم می زنی و چه سخت است که نتوانی درباره تنهایی هایت «قلم بزنی». راستی! دفتر خاطرات 12 قرن دلتنگی تو را در کدام برگ تاریخ باید جست و جو کنم تا ناگفته هایت را در شب های بی قراری ام بخوانم؟

من هر گاه به ماه می نگرم، به یاد «یک نفر» می افتم، اما تو ای انسان عاشق و معصوم! دلت خیلی باید «قرص» باشد که با نظاره ماه شب چهارده به این سادگی ها نشکند؛ با مرور خاطرات 12 قرن تنهایی و خلوت در این کوچه ها و پیاده راه های شب؛ با مرور چهره میلیون ها انسانی که تو را دوست داشتند و اکنون قرن ها و سال هاست که خاک شده اند. حتماً با یادآوری آنها که سنگ تاریخ روی جسم خاکی شان را پوشانده است، دلت می شکند، می گیرد... می دانم و می فهمم! سخت است. نه! چرا دروغ بگویم. نمی فهمم و نمی دانم، چرا که من فقط یک چهارم قرن زیسته ام و تو یازده و سه چهارم قرن! و فقط دو محبوب من زیر خاک رفته اند، اما گوشه گوشه قلب تو جریحه دار است از جای خالی آنهایی که به تو عشق می ورزیدند و تو به آنها؛  و رد پاهایی که در این کوچه ها بوی هزار و اندی سال قبل را می دهد برای تو و تو هنوز به یاد آن ساعت ها، روزها و سال های دور قدم می زنی در این کوچه ها؛ گاه شانه به شانه من، بی آنکه بدانم؛ ای رهگذر غریب!

راستی! مرا هم به خاطر بسپار تا اگر نیامدی و خاک شدم، دلم زیر سنگ تاریخ خوش باشد که تو در نیمه های ماه، دلت برای من هم می گیرد! 

به قلم مهدی جابری