یک تحریریه در برزخ!

از سمت راست: محسن معتمدکیا، زنده‌یاد حسین جوادی، مجید.، مهدی جابری، محسن جندقی

مشاهده این تصویر در سایز بزرگتر (اینجا کلیک کنید)

*

  مهدی جابری / یک نفر کم شده است از زمین ما؛ از پلاک 9 کوچه سعید؛ از طبقه دوم. از اتاق کوچکی که پنجره اش رو به درختان و پرنده ها باز می شد. برگرد حسین! سکوت محض این تحریریه را بشکن. چیزی بگو تا ما به حرف بیاییم؛ برگرد و سلام کن؛ مثل همیشه! مثل آن روزها که وارد تحریریه می شدی و به تعداد آدم هایی که اینجا بودند سلام می گفتی. اگر می دانستم که روزی خواهد آمد که تو نخواهی بود، تمام لحظه های بودنت را ثبت می کردم؛ از لحظه ای که وارد روزنامه می شدی و ساعت ورودت را ثبت می کردی و نگهبان نخستین فردی بود که سلام تو را می شنید و البته آنقدر با صدای رسا سلام می گفتی که ما این بالا در طبقه دوم هم می دانستیم که حسین آمده است. امروز اما نخستین روز کار است که لحظه ورود تو ثبت نمی شود. آری! تو چهارشنبه 27 اسفندماه 1393 شب هنگام، لحظه خروجت را ثبت کردی و بی آنکه ما بدانیم، در تاریکی و سکوت این کوچه بن بست، برای همیشه رفتی...

برای مشاهده متن کامل، روی لینک زیر ﴿ادامه مطلب﴾ کلیک کنید. 

یک نفر از میان ما رفته است؛ یک نفر کم شده است. این را چه کسی می تواند باور کند؟ یک نفر که تا دیروز صدای خنده اش را می شد خیلی راحت شنید اما امروز، شنیدن آن صدا خیلی سخت است؛ خیلی حسین! یک صدا از تحریریه کم شده است؛ این کم نیست! هیچ وقت تصور نمی کردم "یک" نفر می تواند این قدر زیاد باشد! این قدر وسیع و بزرگ که تفاوت لحظه های بودن و نبودنش را نتوان با هیچ ضرب و تقسیمی حساب کرد. 

بعضی خبرها به این سادگی باور آدم نمی شود؛ یعنی نمی خواهی که باور کنی. وقتی خبر را می شنوی با خودت می گویی ای کاش این خبر تکذیب شود، ای کاش یک نفر پیدا شود و بگوید "حسین زنده است؛ حسین جوادی در پرواز مرگ حضور نداشته است". اما خودت هم می دانی که اینها راهی برای فرار است، فرار از باور یک خبر تلخ. حسین جوادی خبرنگار ورزشی روزنامه وطن امروز است؛ یعنی بود! حسین در حادثه سقوط هواپیما در جنوب فرانسه پروازی بی بازگشت داشت. او به زبان اسپانیایی علاقه داشت و تقریبا به این زبان مسلط بود و در نهایت، در حالی که برای پوشش خبری دیدار دو تیم بارسلونا-رئال مادرید راهی اسپانیا شده بود، خاطراتش را در ذهن دوستانش جاودانه کرد. آری؛ جوادی، جاودانه شد.

حسین عزیز! بیا و یکبار دیگر بخند. بخند تا این سکوت بشکند؛ سکوت تحریریه بدجور روی اعصاب ما رفته است؛ مثل وقتی که پرسپولیس به تیرک دروازه می کوبید و می رفت روی اعصاب تو! تحریریه ای که تو در آن نباشی، مثل تیم فوتبالی است که یک بازیکن طلایی اش را در اختیار ندارد؛ یک بازیکن خوش استیل و خوش اخلاق. اما باز خوش به حال آن تیم فوتبال. مگر جز این است که خیالش راحت است که بازیکن خوبش یک روز از مصدومیت خلاص می شود و به زمین بازمی گردد؛ و روزنامه ها تیتر می زنند "فلانی فردا پا به توپ می شود." اما تو چطور حسین؟! کدام روزنامه تیتر خواهد زد که "جوادی فردا دست به قلم می شود." تو که از زمین به سوی آسمان بال گشودی چگونه دوباره به زمین باز خواهی گشت و ما می دانیم که تو آسمان را با زمین تعویض نمی کنی؛ با این کوچه بن بست! 

خوش به حال آن تیم که یارش برمی گردد؛ پس از اخراج، پس از مصدومیت و حتی بعد از محرومیت! در افکار بی پایه ام می گویم ای کاش حداقل مصدوم بودی، محروم بودی، اما یک روز برمی گشتی به این میدان. می دانم اینها توهمات و خیالاتی بیش نیست و این ما هستیم که از لذت پرواز تو به سمت خدا بی خبر و محروم مانده ایم و ذهن مصدوم ما از درک و وصف حال خوش و خوب تو در آسمان ها ناتوان است.  در توهمات بی اساسم اینطور می اندیشم که ای کاش بودی و یکبار دیگر در آن اتاق کوچک گروه ورزش برای تماشای فوتبال دور هم جمع می شدیم، دور تو می نشستیم. اما حسین جان! اگر بیایی، از این به بعد ما حاضریم همان تیمی پیروز شود که تو طرفدارش هستی؛ ما حاضریم 90 سال، هر 90 دقیقه بازی را ببازیم تا تو فریاد شادی سربدهی و یک بار دیگر بخندی و صدای خوشحالی ات تمام تحریریه را پر کند. برگرد حسین! به اندازه یک بُرد، یک بازی، دست کم به اندازه یک نیمه، یک گل، یک تعویض، یک پاس، یک "تک به تک"، حتی به اندازه یک لبخند. اگر بودی به خنده می گفتم "حسین! ما آماده ایم صدر جدول را به تو بدهیم و خودمان به دسته پایین تر سقوط کنیم" ولی تو هیچ وقت سقوط نکنی و مثل کوه، استوار و در اوج باشی. اما حال باید ذره ذره وجود مهربانت را هزاران کیلومتر آنطرفتر در میان کوه های آلپ جستجو کنیم؛ اگر اینجا بودی باز برای خنداندن تو می گفتیم "حسین! حالا چرا رفتی آلپ فرانسه؟ قحط جا بود؟!" و تو احتمالا با همان لحن خودمانی و ورزشی، به شوخی می گفتی "شماها چشم دیدن پرسپولیسی ها را ندارید! آره داداش! شماها از دربند و درکه هم نمی تونید برید بالا!"

آری! دلمان برای شوخی ها و خنده هایت تنگ شده است. چه کسی باور می کند که صدای تو برای همیشه خاموش شده باشد؟ صدایی که هنوز توی گوش ما است. خیلی واضح، بلند و مهربانانه. "سلام بچه ها!"، "بچه ها! چیزی برای خوردن دارید؟ بدجور گرسنه شدیم"، "مهدی! تو باید خبرنگار ورزشی می شدی و پوست می کندی!"، "دمتون گرم بچه ها!"، "میرم خونه با مترو!  میای با من؟"، "ما رفتیم، خداحافظ!"

مگر همین دیروز نبود که آخرین صفحه سال را با حضور تو و وجودت بستیم. الان فقط یک روز گذشته است، فقط یک روز کاری، یک روز اداری. چه قدر تفاوت دارد حس ما در صفحات شماره قبل و شماره بعد! و ما این روز که بی حضور تو مطالب روزنامه را آماده می کنیم در برزخی سخت هستیم. از شادی دیروز مانده ایم و فردا را تاب نداریم. 

کاش بودی و صفحه ای دیگر می نوشتی و این بار ما حرف به حرف نوشته ات را می خواندیم؛ واو به واو! و نام تو هر جای این روزنامه می نشست جز در خبر پرواز. برگرد! و متنی کوتاه بنویس؛ نمی دانم چه. هر چیز که دوست داری؛ درباره "خداحافظی یک ستاره ورزشی" یا دستکم بنویس "ما رفتیم!" در هر حال، این بهتر از رفتن بی خبر و بدون خداحافظی است. یک چیزی بنویس تا بچه های فنی روزنامه، یکبار دیگر تایپش کنند، مرورش کنند، بگذارندش توی صفحه و آن را "ببندند!" و سردبیر بالای صفحه، نزدیک نام تو امضای تایید بزند و جواد آقایی یا محسن معتمدکیا که خیلی دوستش داشتی، بگویند "حسین جان! صفحه تایید شد، اگر بخواهی، می توانی بروی! بروی خانه البته!" 

با خودم فکر می کنم سهم تو از این تحریریه، از این اتاق، از این روزنامه باید بیشتر می بود؛ دستکم بیشتر از من، بیشتر از این صندلی که اکنون جای هیچ کس نیست! هرچند همین الان هم داشته هایت و سهمت را در آن اتاق کوچک برای ما گذاشته ای؛ و ما که تا دیروز تمام تو را، وجودت را و حضورت را شاهد بودیم حالا اگر تار مویی از تو روی میزت پیدا کنیم، هنر کرده ایم! ما اکنون فقط می توانیم در ذهنمان مرور کنیم تمام تو را، هرچند یاد بزرگ تو با خاطر کوچک ما جور درنمی آید.  ما حالا تنها می توانیم تصور کنیم که هستی، و تظاهر کنیم به بودنت، و اینکه نشسته ای روی صندلی در همین اتاق که پنجره اش رو به یک باغ باز می شود و به خودمان تلقین کنیم که می خواهی برای روزنامه بنویسی. ما آماده ایم حسین! بنویس. فقط یک جمله، یک کلمه، یک حرف! بچه های حروفچینی، تصحیح، صفحه آرایی، عکس و سردبیری آماده اند. هرچه تو بگویی!  

یادبود حسین جوادی و میلاد حجت الاسلامی کنار کوه های آلپ فرانسه

.



حسین جوادی؛ این تصویر را دوست خوبم امیر نریمانی (دبیر گروه عکس وطن امروز) ثبت کرده است